Inderdaad, het zit er weer op!
Gelukkig speelde het weer goed mee (behalve de heenweg voor mijn Belgische vrienden, die wat nattig was)
Gunter's Shortshift monteren ging lekker vlot en dat mag ook wel (was de 7e die ik monteerde geloof ik, ik ben de tel een beetje kwijt eerlijk gezegd
Tussendoor nog voor Henri een Mountain chip geplaatst voor een aangepaste boost setpoint tabel (chiptuning door de aansturing van de turbo iets aan te passen) Hierdoor blijven alle veiligheden van het motormanagement in tact en loop je geen verhoogd risico op een te arm mengsel waardoor de wakken in je zuigers gaat branden zoals bij een MBC en dergelijke!
Hij kwam met 167 PK en ging naar huis met 200, altijd leuk natuurlijk
Maar dan... Bob's kabels voor Peter plaatsen... WAT een drama was dat zeg!
Voor het eerst een SE middenconole verwijderd, wat in principe vlekkeloos ging en nog redelijk vlot. Dan de oude kabels eruit, wat ook zonder problemen ging. Er bleek een SE kabel en een S2 kabel in te zitten waarbij de SE kabel op bijzonder ingenieuze wijze was 'gerepareerd'. Zoals zovelen was het stelmechanisme kapot, maar met wat creatief laswerk en een extra beugel was deze toch bedrijfszeker vastgezet zodat er goed kon worden geschakeld. Heel inventief, maar toch verwijderd
Dan de nieuwe kabels vastgezet op het pookmechanisme, waarbij bleek dat de C-clips niet waren meegeleverd! Gelukkig was net een buurman komen kijken die zelf veel aan motorfietsen sleutelt en racewagens prepareert voor het circuit. Hij bleek in zijn magazijn de juiste clips te hebben liggen. Als alternatief had ik ook nog 2 clips gevonden van mijn S2 setje die ook bleken te passen, maar C-clips was toch de betere oplossing.
Daarna kon de hele assembly de middentunnel in, en toen begon het gedonder...
Bob's kabels zijn zo ongelofelijk stijf dat de bocht naar de selectorbox maar moeilijk kan worden gemaakt. Toen dat gelukt was begon de echte uitdaging: de kabels in de bracket krijgen en gelijktijdig de bracket in positie krijgen! Hiervoor heb je 2 keuzes: De bracket vastschroeven en de kabels met veel kracht erin drukken. Nadeel: In theorie past 't net, maar ben je langzaam bezig de ingewanden van de elan te bekleden met het vel van je knokkels...
De kabels zijn zeer stijf (daarom schakelen ze zo lekker!) Maar in de bracket drukken gaat op zijn zachtst gezegd niet gemakkelijk. De andere keuze: De kabels in de bracket monteren en dan de bracket in positie schroeven. Nadeel: de bouten waarmee de bracket wordt vastgezet zitten onder de kabel dus moeilijk te bereiken. Je moet veel kracht zetten op de bracket om deze in positie te krijgen en dan ook no deze precies positioneren dat deze exact oplijnt met het draadgat. Alles moet met 1 hand, er is geen ruimte voor een 2e en je moet kracht zetten onder een hoek van 90 graden...
Uiteindelijk is met de laatste methode toch alles gelukt, maar wat viel dat tegen zeg! Beurse armen, een verrotte rug en vel van de vingers en allemaal koude voeten ondertussen want de temperatuur was al aardig gedaald...
Stijve koude vingers helpen ook niet bij het vasthouden van boutjes, die dus vrolijk door de ingewanden van de Elan pingelden
Het eindresultaat mag er evenwel zeer zijn! Zelfs met het originele pookmechaniek (met onvermijdelijke speling) is de combi met Bob's kabels en Dave's shortshift qua tactiele feedback de mooiste die ik ooit op een Elan heb gevoeld. Nu maar sparen voor een eigen setje kabels
In elk geval was het een gezellig dagje alles bij elkaar met gelijkgestemden
) 