Een ezel:
Op een dag verhuist de kleine Didier naar de buiten en koopt bij een oude boer een ezel voor 100 euro. De boer moet de ezel de dag erop bij Didier thuis brengen. Maar die bewuste voormiddag:
- 'Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws: mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen.'
- 'Wel dan, geef me gewoon mijn 100 euro terug.'
- 'Maar dat kan ik niet. Ik heb alles al uitgegeven .'
- 'Wel goed dan, breng me dan toch die ezel maar.'
- 'En wat ga je er wel mee doen, dan ?'
- 'Wel, ik ga hem als prijs verloten in een tombola.'
- 'Maar je kunt toch geen dode ezel verloten!'
- 'Zeker weten van wèl!! Ik zal gewoon aan niemand zeggen dat ie dood is.'
Daarop bedenkt de boer dat het eigenlijk zijn probleem niet is, en vindt dat hij het voorstel van de jongen niet moet afkeuren.
En hij levert dus de dode ezel af bij de kleine Didier.
Eén maand later loopt de boer nog eens bij de kleine Didier langs:
- 'En, jongen, hoe is het nu met mijn dode ezel afgelopen ?'
- 'Wel, zoals ik je al zei: ik heb hem verloot. Ik heb in het totaal 500 tombolabiljetten van 2 euro/stuk verkocht, en uiteindelijk een winst behaald van 898 euro!'
- 'En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft ?'
- 'Alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn 2 EUR teruggegeven, en klaar was kees !'
Epiloog : Ondertussen zijn de jaren voorbijgegaan. Didier is groot geworden.
Hij is nu minister van financiën in België
Frederik schreef:Weet je waarom we 39 ministers hebben in België ?
Hadden we er 40 gehad dan moest Albert II de volgende naam dragen : “Ali Baba” en de veertig ROVERS.
